Ine: 2012

maandag 10 december 2012

Contact gestoord

In mijn hoofd bedrijf ik wild de vrije liefde

ken ik geen grenzen, ongelimiteerde energie

maar ik schrijf dit neer, uitkijkend op mijn dagdagelijkse uitzicht

twee schouwen half afgeknipt

Als de realiteit toe slaat ben ik, paria van het volk, misgegrepen

ik kan me niet uitdrukken, woorden drijven uit mijn mond

worden in de vluchtigheid van het bestaan vereeuwigd en beoordeeld

bij onbekenden klap ik dicht

bij oud-bekenden wordt ik heen en weer geslingerd

zelfzekere huls vormt muren van ongekende hoogte

altijd neemt de twijfel over, waarom zouden ze interesse tonen

ik ben contactgestoord

mensen nemen me het kwalijk,

denken dat ik uit de hoogte doe

terwijl ik mezelf bescherm van de toekomst en haar varianten

parallelle vormen van de realiteit protagonisten van jouw leven

de toekomst tot een minimum reduceren.

ik ben de vleesgeworden ergernis

ik drijf af en knip de draad door

tijd en ruimte imploderen,

vrienden, kennissen, onbekenden, voorbijgangers, kijkers, vluchtige contacten

niemand blijft, mijn kern vormt geen aantrekking

neergeworpen, in elkaar gezegen, geen kracht meer om te denken

gebroken, gewogen en te licht bevonden

ogen in het niets

isolement in de massa

lichtheid

vertwijfeling, weifeling, mijmering

ik ben niemand

donderdag 22 maart 2012

Egocentrisme het geocentrisme van deze tijd

In een wereld vervuld van sociale netwerken, en andere sociale drukmiddelen, vervallen mensen al snel in zielig gedrag. Zo gaan ze zich identificeren met gebeurtenissen waar mensen zich onmogelijk kunnen mee identificeren, wegens nog niet meegemaakt.

Maar in de maatschappij waarin wij leven is onechte interesse beter dan geen interesse. Je wordt als abnormaal beschouwd als je geen deel wil uitmaken van een wildvreemde zijn verdriet.

Laat me dan maar meteen een einde maken aan deze waangedachte die vele mensen blijkbaar koesteren: "Er is niets goed aan het opeisen van andermans verdriet." En blijkbaar supporteren we ook niet voor eender welke ramp, betrokken willen zijn bij mensenlijk leed kent ook grenzen, letterlijk dan.

16 onschuldige mensen worden brutaal vermoord door een Amerikaanse soldaat. Deze situatie wordt even aangehaald maar wordt liefst zo snel mogelijk vergeten. De internationale rouwbetuigingen blijven zo goed als uit.

28 mensen komen om in een ongeluk. Spontaan voelt iedereen zich in zijn diepste vezel geraakt en is men op één of andere manier betrokken. Was men niet twee jaar geleden ook op die weg gepasseerd dan was het wel een andere (al dan niet uitgevonden) situatie die ons recht in het midden van de ramp plaatste.

Als je het mij vraagt is er iets grondig mis met de maatschappij van vandaag. Ik zeg dit regelmatig, maar ik stoor mij ook regelmatig aan het onzinnige gedrag dat dag na dag op ons wordt afgevuurd.

Mensen verzinnen een context waarin ze betrokken lijken en waarin de zogenaamde online-vriendengroep zich maar al te graag laat mee trekken.

We zijn een generatie van 'poseurs' aan het kweken. Ze komen van alle kanten op ons af, en overheersen ons met hun belachelijke levenswijsheden en vraagstukken.

Deze generatie is zich van niets nog bewust. Opgegroeid in een maatschappij van overvloed en narcisme, denken ze dat ze het middelpunt van alles zijn.

Ik wil niet vervallen in het oude adagio, vroeger was alles beter, maar er is toch iets veranderd. Er zijn positieve veranderingen aan de gang met de sociale netwerksites, kijk maar naar de Arabische lente. Maar de pretentie in het Westen bereikt ongeziene hoogtepunten dankzij diezelfde netwerken.

Zelfgecreëerde roem is waar het om draait! En hetzelfde gedrag dat men vroeger enkel bij popsterren en bekende figuren zag, is nu normaal gedrag voor iedereen. Er gebeurt ergens iets erg en men toont zijn of haar 'medeleven', wat natuurlijk vooral deel van de geoliede machine is die men ook wel imago noemt.

En ik weet dat dit niet allemaal berust op slechte intenties, maar ik denk dat vele mensen er baat zouden bij hebben moesten sociale netwerksites niet meer bestaan of in een andere vorm zouden bestaan.

Ik ben zelf ook jammer genoeg deel van het hele sociale online gebeuren, maar ik probeer daar een gezonde afstand van te nemen, de laatste tijd steeds meer en meer. Het maakt mij bijna ziek hoe gewone mensen zich popsterren wanen en zich navenant gedragen. Dat gedrag is al exuberant bij popidolen, zien we dan niet in dat we dat soort gedrag niet moeten aanmoedigen?

Moeten we in een maatschappij waar egoïsme the easy way out is, niet proberen terug een beetje vaste grond te vinden? Respect voor jezelf maar ook voor een ander. Het exponentieel groeiende egocentrisme is wat het geocentrisme voor de Middeleeuwen was, een goede poging maar niet het correcte antwoord.

Alles is imago, maar wat bereiken we met dit imago?